گرامر زبان انگلیسی از مباحث مهمی است که باید خوب بلد باشید تا در آزمون آیلتس موفق شوید . آسانترین روش یادگیری آن شرکت در کلاس زبان است. کلاس های مکالمه در کرج و یا IELTS در کرج یا شهر محل سکونت شما، راهی است که در کوتاه ترین زمان شما به هدف خود برسید. اما ما در این مجموعه مقالات برای افرادی که امکان حضور در کلاس را ندارند و یا دوست دارند بصورت آنلاین و خودآموز زبان انگلیسی را بیاموزند، به آموزش مباحث مختلف زبان انگلیسی پرداخته ایم.
ضمایر شخصی
از ضمایر شخصی یا Personal Pronouns برای جایگزین کردن اسامی استفاده می شود که قبلا اشاره شده اند. ضمایر شخصی را برای صحبت کردن در مورد خودمان یا دیگران استفاده می کنیم و میتوانند به عنوان فاعل یا مفعول در جمله عمل کنند.
ضمایر شخصی فاعلی و مفعولی
از آنجا که در زبان فارسی از یک فرم از ضمایر شخصی برای هر دو حالت استفاده می شود یادگیری این ضمایر شاید در ابتدا کمی برای شما مشکل به نظر برسد. همانطور که از نام آنها بر می آید ضمایر شخصی فاعلی به جای فاعل جمله قرار می گیرند و به همین صورت ضمایر شخصی مفعولی به جای مفعول جمله قرار خواهند گرفت. جدول زیر حالت های مختلف ضمایر شخصی را به شما نشان می دهد.
فاعل جمله عموما فرد یا چیزی است که عمل را انجام می دهد. به مثال زیر توجه کنید:
I sing a song
.
مفعول جمله عموما فرد یا چیزی است که کاری روی آن یا در مورد آن انجام می شود. به مثال زیر توجه کنید:
I love her.
جنسیت در ضمایر
در زبان انگلیسی تنها ضمیر سوم شخص مفرد دارای جنسیت است. برای افراد مذکر ضمیر he، مونث ضمیر she و اشیاء ضمیر it مورد استفاده قرار می گیرد. البته این قائده چند استثنا هم دارد.
در صورتی که برای حیوانات شخصیتی قائل باشیم، یا برای حیوانات خانگی که جنسیت مشخصی دارند از ضمیر he یا she استفاده می شود. البته در شرایط عمومی و زمانی که جنسیت حیوان مشخص نباشد یا به آن صرفا به عنوان یک حیوان اشاره شود از ضمیر it استفاده خواهد شد.
I’ve got a cat. Her name is Mouse.
Be careful, there’s a bee! It flew in through the window.
(مواظب باش، آنجا یک زنبور است! آن از پنجره داخل شد.)
ضمایر ملکی یا Possessive Pronouns ضمایری هستند که مالکیت را نشان می دهند. صفات ملکی یا determiners Possessive نیز همین وظیفه را به شکلی دیگر در جمله انجام می دهند.
صفات ملکی
صفات ملکی کلماتی هستند که در کنار اسم قرار می گیرند و مالکیت آن را نشان می دهند.
I am looking for my hat.
(من به دنبال کلاهم می گردم.)
ضمایر ملکی: ضمایر ملکی کلماتی هستند که به جای اسم می نشینند و مالکیت آن را نشان می دهند.
ضمایر انعکاسی
ضمایر انعکاسی یا reflective pronouns ضمایری هستند که معمولا به عنوان مفعول جمله به کار می روند. این ضمایر در زبان فارسی معمولا به صورت شکلی صرف شده از واژه “خود” نوشته می شوند.
کاربرد
کاربرد اصلی ضمایر انعکاسی زمانی است که فاعل و مفعول در واقع یک نفر هستند. به مثال زیر توجه کنید:
He often looks at himself in the mirror and likes talking to himself.
ضمایر انعکاسی کاربرد دیگری هم دارند. گاهی برای تاکید بر روی این موضوع که یک نفر به تنهایی کاری را انجام داده نیز از ضمیر انعکاسی استفاده می شود. به مثال زیر توجه کنید:
Larry is a small boy. In his room, there is a mirror. Larry has hung it up himself.
(لری یک پسر کوچک است. در اتاق او یک آینه است که او خودش آن را آویزان کرده.)
در جمله بالا ضمیر انعکاسی himself نقش مفعولی ندارد و حتی میتوان به راحتی آن را از جمله حذف کرد. استفاده از این ضمیر در اینجا تنها برای تاکید بر روی انجام یک کار به تنهایی است. در برخی از روشهای آموزش گرامر برای ضمایر در این کاربرد از نام intensive pronoun استفاده می کنند.
ضمایر نامعین
ضمایر نا معین یا Indefinite Pronouns زمانی مورد استفاده قرار میگیرند که در رابطه با چیز یا کسی نامشخص و مبهم صحبت می کنیم یا در مورد موضوعی عمومی بدون توجه به فرد یا چیزی خاص صحبت می کنیم.
کاربردها
افراد و اشیاء
زمانی که به اشیاء یا چیزها اشاره می کنیم از ضمایری استفاده می کنیم که آخر آنها به –thing ختم می شود. به مثال های زیر توجه کنید:
everything, something, anything, nothing
برای افراد از ضمایری استفاده می کنیم که آخر آنها به –one یا –body ختم شود.
everybody/everyone, somebody/someone, anybody/anyone, nobody/no one
توضیحات بیشتر
nothing/nobody یا anything/anybody
میتوان به جای nothing/nobody/no one از anything/anybody در جمله منفی نیز استفاده کرد و معنایی کاملا مشابه خواهند داشت. به مثال زیر توجه کنید:
There is nobody here I could ask.
There isn’t anyone here I could ask.
(هیچ کس اینجا نیست که بتوانم از او بپرسم.)
ضمایر نسبی
ضمایر نسبی (موصولی) یا Relative Pronouns ضمایری هستند که از آنها برای نشان دادن رابطه یک اسم با موضوعی خاص استفاده می شود.
کاربرد
کاربرد عمومی ضمایر نسبی دادن اطلاعات بیشتر یا نشان دادن رابطه یک اسم با موضوع جمله است. به مثال زیر توجه کنید:
A woman whose children were playing outside called the police.
(یک زن که بچه هایش بیرون بازی می کردند با پلیس تماس گرفت.)
در جمله بالا whose یا همان ضمیر نسبی دریچه ایست برای دادن اطلاعات بیشتر در مورد فاعل جمله (a woman). ضمیر نسبی در واقع امکان اضافه کردن اطلاعات در مورد اسم مورد نظر را برای ما ایجاد می کند.
مفعولی یا فاعلی بودن ضمیر نسبی
ضمایر نسبی who/which/that می توانند در جمله به جای فاعل یا مفعول قرار گیرند. برای تشخیص فاعلی یا مفعولی بودن ضمیر باید به نکات زیر توجه کنید:
اگر بعد از ضمایر نسبی who/which/that فعل بیاید، ضمیر نسبی فاعلی است. به مثال زیر توجه کنید:
the man, who was in a hurry …
(مردی که عجله داشت، …)
the car, which was parked on a hill …
(ماشینی که بر روی تپه پارک شده بود، …)
اگر بعد از ضمایر نسبی who/which/that چیزی به جز فعل قرار گرفته باشد، ضمیر نسبی مفعولی است. به مثال های زیر توجه کنید:
our neighbour, who the car belonged to …
(همسایه ما که ماشین مال او بود، …)
the car which the man had parked on a hill …
(ماشینی که مرد بر روی تپه پارک کرده بود، …)
نکته: زمانی که از ضمایر نسبی به همراه حروف اضافه در جمله استفاده می شود، حروف اضافه معمولا به انتهای جمله می روند.
The police did not know who the car belonged to.
(پلیس نمی دانست ماشین متعلق به کیست.)
ضمایر اشاره
ضمایر یا کلمات اشاره (Demonstrative)، واژه هایی هستند که از آن ها برای اشاره به افراد یا چیزها استفاده می شود.
کاربرد
از this/that برای اشاره به اسامی مفرد و از these/those برای اشاره به اسامی جمع استفاده می شود. (در فارسی نحوه استفاده از کلمات اشاره مفرد و جمع متفاوت است.)
this tennis racket here – that tennis racket over there
(این راکت تنیس اینجا – آن راکت تنیس آنجا)
these tennis rackets here – those tennis rackets over there
(این راکتهای تنیس اینجا – آن راکتهای تنیس آنجا)
کلمات اشاره می توانند در مورد مکان یا زمان مورد استفاده قرار گیرند.
مکان
اگر از کلمات اشاره برای اشاره به چیزی در یک مکان استفاده شود، برای اشاره به چیزهای نزدیک از this (این) یا معادل جمع آن these (اینها) استفاده می شود. برای اشاره به چیزهای دور از that (آن) یا معادل جمع آن those (آنها) استفاده می شود.
Why is this racket so much more expensive than those ones on the wall?
(چرا این راکت اینقدر گران قیمت تر از آنهایی است که روی دیوارند؟)
زمان
اگر کلمات اشاره به زمان اشاره کنند از کلمات اشاره this و these برای زمان هایی استفاده می شود که هنوز نگذشته اند (مثلا this week – این هفته). در نقطه مقابل کلمات اشاره that و those معمولا به زمان هایی در گذشته اشاره می کنند البته گاهی هم ممکن است این کلمات برای اشاره به آینده دور استفاده شوند. (that week – آن هفته)
I have an important match this weekend.
(من این هفته یک مسابقه مهم دارم.)
That night I dreamt of being a famous tennis player.
(آن شب من خواب دیدم یک تنیس باز معروف شده ام.)
استفاده از کلمات اشاره بدون اسامی
از کلمات اشاره معمولا در کنار اسامی استفاده می شود. در صورتی که اسمی در کنار کلمه اشاره نباشد معمولا آن را با one (برای مفرد) یا ones (برای جمع) جایگزین می کنند.
this/that racket → this/that one
these/those rackets → these/those ones
استفاده از کلمات معرفی
در زبان انگلیسی از کلمات اشاره برای معرفی خود یا دیگران هم استفاده می شود. به مثال زیر توجه کنید:
This is Janet.
(این جنت است.)
منبع: بیاموز
